Hülsebus is mijn naam
Toen ik trouwde met mijn Nederlandse geliefde, koos ik voor zijn achternaam. Deels uit romantiek, deels ook om praktische redenen. Want niemand kon mijn Duitse meisjesnaam Hülsebus uitspreken en ik moest het voortdurend spellen.
Nu, zoveel jaren later, eer ik mijn familienaam. Met de stip als umlaut onder de ü, omdat het me niet meer uitmaakt wat er allemaal fout kan gaan. Omdat juist in fouten de onverwachte schoonheid van het leven ligt.
Bettina Bijleveld
Keramist
Een eerbetoon aan eigenheid
Ik ben opgegroeid met het idee dat perfectionisme het hoogst haalbare is. Dus mijn borden en kopjes moesten altijd een perfecte vorm hebben. Als ik na het draaien een lichte ovaal zag, corrigeerde ik dat met de hand. En ook een subtiel hobbeltje duwde ik voorzichtig terug.
Maar gelukkig werd mijn perfectionisme gecorrigeerd.
Want telkens na de stook kwam de keramiek zónder mijn correcties uit de oven. De creatie was al perfect, mijn ingrijpen was juist de imperfectie. En het leuke is: het zijn precies de oneffenheden die een kopje herkenning geven, waardoor we er nog meer van gaan houden. Zoals een korreltje in het glazuur waar onze duim telkens naar zoekt als we een kopje koffie drinken.
Dat wat wij oneffenheid noemen, is juist eigenheid.
Wat uit mijn handen komt, of uit de handen van mijn cursisten, beschouw ik als perfect. Als een eerbetoon aan eigenheid.
Een echte Hülsebus
Een echte Hülsebus heeft eigenheid. Een dingetje. Een tikkeltje. Een eigen-aardigheid. Dat is het leven hier op aarde. Dat is de klei. En alles zit erin: niet alleen de bergen en de beekjes, de planten, de zon en de regen. Maar ook de unieke vorm die het in mijn handen heeft gekregen. De klei weet alles nog.
Ruimte voor creatie
Gebruiksgoed maken is mijn kunst en kunde. En die kennis geef ik heel graag door. In mijn workshops maken deelnemers een beker, schaal of vaas - dus iets wat ze ook echt kunnen gebruiken.
Ik geniet er enorm van om mensen te leren kennen aan hoe ze met de klei omgaan. Iedereen is daar uniek in. En om dat te vangen in een eigen creatie, dat vind ik weer de schoonheid van het leven.